Güneş ışınlarından saçılan sarımtırak renkte bir gündü. Başıma imkansız denebilecek, milyonda bir olduğunda dahi kimsenin inanamadığı, damarlarında dolaşmakta olan her bir kan damlacığının kalbime doğru hızlı adımlarla yol aldığı, adına aşk denen ve sanıyorum saf, tertemiz, karşılıksız olması gereken bir olay geldi. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Zihnim durmuş gibiydi, hiçbir şey üretemiyordu. Mantık yürütemez. nefesim daralır, kalbim pır pır çarpar gibi olmuştu. Çünkü ilk defa aşık oluyordum. Fakat çok küçüktüm, korkuyordum. Aşkın ne olduğunu bilmiyordum ama onu tanıyordum öncelerden, gözüm bir yerlerden ısırıyordu. Bir keresinde Cemal Süreya'dan bir şiir okurken ''Mutluluğu kim istemez, Mutsuzluğa var mısın?'' demişti. İşte ilk orada tanımıştım aşkı, ilk defa orada ruhumdaki boşluğun aşk olduğunu sezer gibi olmuştum. Ve ''Kimi sevsem sensin'' dediğinde Attilâ İlhan uzun zamandır görüşmediğim ilkokul arkadaşımı bir sokak başında görür gibi olmuştum. Aşka ikinci rast gelişimdi bu. İkinci denk gelişimizde ruhumdaki boşluğun aşk olduğunu anlamıştım. Çok denedim, çok çabaladım ruhumdaki boşluğu kapatmak için. Bir türlü beceremedim. Ta ki bugüne kadar, sarımtırak renkte ışıl ışıl parlayan bugüne kadar. İşte aşka üçüncü kez rastlamıştım şimdi. Bu sefer bir kitapta değil, bir şiirde değil; bu sefer sende rastlamıştım aşka, bu sefer sende... Boş bir ada vapurunda oturuyordun karşımda. Göz göze gelmedik bile ama gözlerimi senin olmayan parıldamalarından alamıyordum. Zihnim durmuş gibiydi, hiçbir şey üretemiyordu; mantık yürütemez. nefesim daralır, kalbim pır pır çarpar gibi olmuştu. O an anlamıştım aşka rastladığımı. O an anlamıştım sana rastladığımı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta