Mehtap ve Zafer Şiiri - Utku Temizkan

En güzel sözlerin dahi aciz kaldığı,
Kör olmuş gözlerin dahi seyre daldığı,
Yalnızca kalemimin anlaşılabilir kıldığı,
Kağıdıma değen mürekkebin anlamı…

Biliyorum, bilmek istersin bendeki seni.
Seviyorum, sevdikçe ruhuna karışıyorum.
Seni, senden alıp gönül tahtıma koyuyorum;
Sen, beni benden aldıkça;
Seni, kendimde buluyorum…

Anlatamıyorum içimden geçenleri,
Düşüncelerime ben bile sağır olmuşum.
Gecenin parıldayan güzelliğinde doğmuş,
Sabah olduğunda hasretten solmuşum.
Karamsar bulutlarda dahi varmış aşkın yeri,
Damlalarımı döktüğümde aşkla dolmuşum.

Korkularım var nedensiz ve hatta yersiz,
Anlamsız olduğunu bile bile korkuyorum.
Yıllar boyu verilen savaş sonucu fersiz,
Bu sevdanın mağlubu olmayacak biliyorum.

Tükettiğim zaman bakışlarında donuyor.
Yitirdiğim duygular aşkınla yanıyor.
Ama sen bunları bilmiyorsun…
Maalesef ki bütün bunlar içimde duruyor,
Mevcudiyetin yokluğuna hesap sorsun.
Hiçlik denilen kuram kaderle son bulsun.
Beklemek ve özlemek başkasını yorsun,
Bu hikaye mehtaplı bir zaferle son bulsun.