Mehtabım Şiiri - Selda Erşahin

Mehtabım…

Sen gittiğin günden beri
Bir hayat sustu içimde
Tam da orta yerindeyken yaşamın
Ne güzel de gülümsemişti
Mehtabım yüzüme
Verdiğin mutluluk bataydı hayat dedim
Şimdi ve sonrasında
Hep isyanım gayrı ,seninse hep yağmurların üstümde
Daha da kuruyamam
Ay ışığımda ölmüşüm
Nerde güneş?
Kaç yıl, kaç ay ,kaç saat, kaç dakika,
hatta kaç saniye
Hepsi ezberimde

Eş,dost ,akraba gelmişler taziyeye
ara ara ziyaretler
Oğlum.. ölenle ölünmez dediler
Ben kelimeleri sustururunca dilimde
Tuttular omuzlarımdan silkelediler
Saydıramadım onlara
giden baharlarımı,
Güneşimi , Ayı mı , Mehtabı mı
Bilselerdi benim bir tek sende yaşadığımı
Çok görmezlerdi
Beton yığınları arasında mı kaldın? Sevgilim
Bak senden kalan bir moloz aşk yığınıyım
Senin hiç olmazsa yerin yurdun belli
Ben ise artık yersiz, yurtsuz, bir deliyim
İçimde susmayan ,durmadan bağıran bir yoksun var
Gayri sokakların sesi, dili benim
Şimdi söyle !! Desem……..
Bilirim senden gayri ses gelmez
Ay ışığında yaşamak varken ölmek mi iyidir ?
Ha sevdiğim….