Mehtabim Şiiri - Güven Küçük

Bir kadın tanıdım
Karanlık hayatımın çıkmaz sokağında
Gözleri nemliydi, bakışları hüzünlü
Kırgın bir gülümseme vardı dudaklarının kenarında
Yüreği üşümüş, hayalleri kasvetli
Kırılmıştı umutları, düşmüş tek tek gözyaşlarıyla
Bir kadın tanıdım hayatımın son noktasında
Koparılmış ve savrulmuş rüzgârda dalından yapraklarından
Kaybolmuş uçsuz bucaksız çöllerin kumlarında
Ürkekti ve titriyordu elleri üşümüştü yalnızlıktan
Uzaklaşmak istedim ama
Tanıdım acısını yüreğinde ki yarasından

Çok mu yıprattılar gönlünü kadın
Çok mu kırdılar seni
Sen kendini yakarken ısıtmak için sevdiklerini
Onlar görmediler değil mi sendeki dumanın rengini
Sen küçük yüreğine sığdırırken umutlarını
Onlar parça parça böldüler değil mi duygularını
Ve her parçanı söker aldılar değil mi senden
O yüzden saklıyorsun değil mi yaralarını
Yabancı gelmedin hiç bana
Tanıdık bak tanıdı acım acılarını

Bir kadın tanıdım
Karalanmış şiirlerimin mısra aralarında
Hece hece gördüm acılarını
Kafiye kafiye döküldü gönlüme sisli bakışları
Hiç farkına bile varmadım ellerimi tutmuş elleri
Karanlık dünyamın mehtabı olmuş gözleri
Sarılmışız birbirimize iyileştirmek için yaralarını
Bırakmışız kendimizi hiçbir şey sormadan mutluluğun kollarına

Bir kadın sevdim,
Toprak altında yaşarken
Yüreği ıslaktı, gözleri hüzünlü
Bir ay gibi karanlık dünyama doğdu
Bir kadın sevdim
Adı Mehtap, soyadı mutluluk oldu
Karanlık kaderimin Mehtabı oldu….