Güneşten yüz bulunca kaçan bulutlar
Üzsem ağlarlar mı ki başucumda
Çıkarıp cebimden elimi çevirsem semaya
Vuslat çiçekleri açar mı ki avucumda
Uykusuz gecelerim sensiz geçmiyor
Gözlerimden kan damlıyor ağlarken
Korku dolu kabuslarım bitmiyor anne
Sessizlik sarıyor her yeri,ışıklar sönüyor
Karanlıklar üzerime yürüyor
Yüreğim üşüyor anne,yüreğim üşüyor
Bir insan asla değişemez demiştin,
Saatlerce uğraşmıyorum artık
Düzeltmek için saçımın kalkan telini
Düşünmüyorum çaresizce
Kahverengi pantolonumu neyle giyeceğimi
Tiyatroya tek kişilik bilet alıyorum
Değişti dünya,bozuldu düzen.
Kavgalar büyüdü,kalpler küçüldü.
Yavaş yavaş öldürüldü insanlık.
Atıldı kuyuya ve üzeri örtüldü.
Yırtılmış bir resim artık mutluluk.
Saat gecenin yarısı
Gökyüzünde hafif bir kızıllık
Evet işte bu
Yavaş yavaş iniyor aşağıya
Sever insanoğlu
Toprak kokusu eşittir mutluluk
Bir bahar daha var mı görülmeye değecek
Serinliğinde sabahlarının burnuma onun kokusu gelecek
Bir daha gitmeyecek
Bir bahar daha var mı gönlümü yeşertecek
Batarken güneşleri İzmir’den o da beni sevecek
Tüm yalanlarımı talan ediyorsun.
Sanki aklımın anahtarını taşıyor ellerin.
İstemsiz,dudaklarımın hareket etmesi.
Doğrularım senin eserin.
Ve sonra birden susuyorum
Sana susarken.
1. Ayraçları sonda artık aldığım kitapların
Yarım kalan her şey seni hatırlatıyor
2.Sistemimde yüzlerce anı var senden
Yörüngeden hiç çıkmadan dönen
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!