Mehmet Sıddık Yalçın Şiirleri - Şair Meh ...

bilmeden sevdim seni gül güzeli
sevdim de yandım
yandı verimli avuçlarımda yeşeren hezaren
yıldızlarım düştü birer birer göklerden
beni mertebesine aldı aşk
pişti cayır cayır gönül dergahım

'sen' diye başladığım bütün dizelerime yeminler olsun
hicrana büründüğün gecede kaybolsun gençliğim
yırtılsın gövdem mezarım olsun sözlerim
zerre kadar çıktıysan aklımdan ey sevgili

sesim ne çok geceden kopup değdi sesine

bakire ellerinden ey su içtiğim kadın
işte gizimi ifşa ettin ve iliştin gözlerime
beni ihbar etme sakın...

öyle dağlarımın şairi
öyle gittiğin gibi her şey
yine bir kaç zeytin
bir bayat simide talimim
geçmişine yandığım tek kişilik dünyam
kapı arkasıda

hüzünlü ve asi bir gecenin
bir göz yanılsamasıydı bu aşk
serin ve titrek bir havada
acıdan giydiğim bir gömlekti
iliklerim üşümesin diye
sevdim de yangın dizlerine uzandım...

asiminler çakal pusuları anti-kızıl okları
ve kurt kapanları altında
devrimci kadın çılgınlar...

Van Gölü kan, pıhtı ve üç renkte tılsım
biri sarı ve bakire Zernek’te öz canını kusuyor

sular seni çağlıyor Berivan
gözlerin ölüye can veren birer tılsım
Kısır rahimler filizleniyor hüsranından
Analar seni doğurmak istiyor
Büyüsünde günahlar büyüyor gecenin
firuze zerafetinde inciniyor bakire kadınlar

dişleri bilenmiş gecenin ayazındayım bul beni
gizimi ifşa etmeden yakalatmadan cinayetimi
sağ kirpiğimde faşist bir yumruk yarası
önümde bronz bir çingeneden kalma ekmek yarısı
bu ibadetin imansız kıblesine çevirme yüzümü
ben bu aşkı tanıyorum Elissa

sendeki beni bırak
gidiyorsan git
bu sonu olmayan aşkı yüzüme kus
sana yazdığım şiiri içinde sus
yırt bu geceyi bu ayrılığa mahsus
ve git

gitme kal deseydim
hangi limanda demirlerdim denizlere sığmazlığını
iyisi mi git bebeğim
belki bu yırtılırcasına ağlayan kalbim
bir çocuk parkında gülümser yalnızlığına
iyisi mi git mavi meleğim