Mehmet Sıddık Yalçın Şiirleri - Şair Meh ...

Nisan'dı usulca geldin
Kalbimin limanına demirledin acılarını
Suya verdim yangınlarını
Tatlı bir yağmur gibi yağdım yüreğine
En güzel yaşındaydım üstelik hayatımın
Hayatım adına

ah dilan
nevropat beyinlerin devrik tümce işgalinden sığındığım…

susturulduk
kitabın,kalemin,dilin üstelik duldasında
harfin biçim verdiğimiz kelimelerinden

hayat bu değil
bu hiç hayat değil
bu demir kapılar
bu kirli camlar
bu solgun floreosan
bu tabuta benzeyen ofis

gözlerinden öpmeli seni gözlerinden
bana kızdığında buruşan alnından
ve dudağının tam ortasından,gülümsediğinde…

iki sözcük de incecik sesin olmalıydı hayatımda
savaşkan yalnızlığıma arbede gibi girmeliydi

bilmiyorum
neden rahmindi en büyük yeminim
neden hep üstüne kurdum
en esmer hayallerimi
en çok neden seni sevdim
kadınlar oldu oysa sürüce

birileri için için ağlıyordu
birilerinin ciğeri yanıyordu
siz at üstünde tarla tütünü keyfindeydiniz
paçalarında münferit bir cinayet
gözlerinde sevecen ürkeklik vardı sessizliğinizin
yanaklarınızdan çirkin gülmeler akıyordu

l
cızırtıyla açıp kapısını
dağın ardına dikti gözlerini Bedran
baktı uzun uzun kızıllığına seherin
buzdan adam oldu birden
yağmur değmemiş bir fidana benzedi

baskın olurdu şafak vakti
maskeleriyle basardı mahremimizi özel harekat
muhbirler ve korucular olurdu aralarında
biri aileden dostumuz çıkardı
yanardık...

madem bir hevesti ey sevgili
neden yürek parçalandı......

yangın beyazı kahve salkımlıydı gece
korku alabildiğine siyah su müstakil
yayla yorgunu at üstünde bir bakire kadın
kızıl yazmasında deliydi öfke
cehennem göğsünde bir gül
gözleri köy mavisi bakışları ipince