Meğer ne çok alışmışım bu şehre

öyle bir gece
vakitsizce denizde yakamozlar
saatin kaç olduğuna aldırmadan
avare dolaşırken kaldırımlarda
sararan yaprakları söküp alırken
mavzeri sırtında bir eşkıya rüzgar
elime dolanan salıncaktaki zincirlere
dolanmışken zihnimin gıcırtısı

dalgalar üstünde öyle havalanırken hayallerim
isyan yüklü göklerden
üzerime düşen gölgeler sırılsıklam

caddelerini teslim ederken şehir
altın renkli ışıklara
öylesine kaybolmuşum köhne sokaklarında
bunca gitmek ve kalmak arasında
kaç defa örselenmişim
meğer

zahiri bir surete dönüşürken hususlar
ağaran tüm gün batımları bana mahsus
önümde koca dağlar
sahilde mendil sallayanlar
yürekte garip bir hüzün
kendi gemilerimi yakmak varmış kaderde

üsküdar
kız kulesi
boğazın bin ton mavisi
istanbul iklimi
erik çiçeklerim
elveda

yosun kokan dalgalar düşlerimi okşarken
nabız atışlarım nispetince
bağrıma saplanmışken lodos fırtınası
aklımın zindanlarında dolaşırken nemrut kasırgası

gitmeyi seçerken
doğru yönü ararken bitap düşmüşlüğümle
ahenksiz atımlarından arınırken kalp
elveda derken
meğer ne çok alışmışım bu şehre

redfer