Meğer Belaymış Şiiri - Mehmet Çetinkaya

Gözleri parlıyordu, onu görünce korkuyordum,
Gözler gözlere donunca, bunun adı sevdaymış.
Ben kavuşmayı hayal ettikçe, mutlu oluyordum,
Başıma gelene sevda dediler, meğer belaymış.

O yürüdü, gözlerim yürüdü ardından, kararmadı,
Kafam çarpıldı da duvara, ölümü hesaba katmadı,
Durdukça, kalbim durdu orada, bir daha atmadı,
Başıma gelene sevda dediler, meğer belaymış.

Bir güzelin sevdasıyla insan ömrü solmaz,
Bir bakışa, bir yürüyüşe, aşk ateşi yanmaz,
İnanmam yalandır, sevdadan bu kadar olmaz,
Başıma gelene sevda dediler, meğer belaymış.

Tavşanlı 27.01.2007