Meftun Gözlerin Gönül Köprüsü

Gelişin başka bir bahar, varoluşun başka bir yaz olan
Her zaman teni gül, ten leylak kokan
Işıldayan bakışların akan yıldız
Sözlerin her derde şifa olan
Yanaklarındaki gamzeler
Şafağın ta kendisi
Gülüşün güneşi andıran
Maviye meftun
Gözlerin
Gönül köprüsü olan
Ellerimi yakan avuçlarını anlatmaya şiirler yetmez

Sen gittin gideli, yaşadığım günler bana ateş oldu
Güzel günlere olan özlemim, hasretim
İçimde filizlemeden, çimlenmeden
Tüm acılarım
Gözyaşlarım
Sustuğum yerde
Dipsiz kuyular gibi sardı, sarmaladı beni
Sen beni, şu yalnızlığın cehennemine terk ederken

Sevilen gelincikleri, papatyaları, sümbülleri, narı
Ağlatmak
Hoşuna mı gitti? Acep
Hiç anlayamadım seni
Dünyamı karartarak
Ardına bakmadan, o gidişinle
İrin dolu, kan çıbanları uç verdi tüm bedenimde
Halden, sözden anlamayan her anım şimdi zemheri

Her biri bir yıldız gibi yüzünde parlayan o gözlerini
O göz kapaklarından aşağı salkım-saçak
Süzülen kirpiklerini
Huzur veren
Gülümsemelerini
Sendeki seni
Unutmak
Mümkün değil
Bir zamanlar bitmeyen
Güzel umutlarım vardı
Filizkıran olduğundan beri
Fütursuzca sardın dört yanımı
Fırtınadan sahile, limana ulaşmayan
Demir atamayan, dalgalara yutulan bir gemi gibiyim

Yaşadığımız o anıları yazarken, yüreğim çok sızlıyor
Gittiğin o günden beri ben gamlı hazana
Yıkılan, tükenen düşe
Dalında goncaları
Kuruyan
Fidana döndüm
Dönsen bile
Sen o sen
Ben o ben değilim
Artık
Karanlık dolu gecelerim
Birde gözlerimi saran hüzün hiç tükenmiyor
Tarlada, tapanda tohum ekilen kuruyan toprağa döndüm

24.11.2017
İstanbul