Medusa Şiiri - Ahmet Erdem

Göz göz olmuş
sessizce ağlamaktan
yosun rengini yitiren göz bebeklerin.

Yalan taşların ağlamadığı

çürümeye yüz tutmuş kirpiklerin
ellerimle siliyorum yanağında
donmaya yüz tutan damlaları.

soğuk soğuk siniyorsun
bütün hücrelerime.

yüzüme sürüp kokluyorum
özümsediğim gözyaşlarını.

mayalanıyor içimde aşkın,
hüzün yağıyor her köşeden,
sen varsın her figürde.

sen taştan / ben aşktan
ağlıyorsun / ağlıyorum
ağlıyoruz birlikte.

bir bıçak gibi saplanıyor gözlerime,
kırpmadan bakan gözlerin.

Medusa olup büyülüyorsun
yerebatan sarayı’nda.
her dehlizinde sen varsın
mistik havalı sarnıçların.

suda gülümsüyor siluetin
buğulu bakan gözlerinde
dirhem dirhem eriyor.
yeşil gözlerine hasret
göz bebeklerim.

buruk bir tebessüm gelip oturuyor
zoraki gülümseme donuyor yüzünde.
süzülen her damlayı
emiyor elimin ayası
göz yaşlarımız harmanlanıyor genzimde.
taşların duygusuz olduğu kimin iftirası!

öyle olsa neden ağlasın
yerebatan dehlizlerinde Medusa.

A v r a s y a