Medusa Şiiri - Tahir Sadi

Ürkek parmakların işi değil
Ben kandan çiçekler beslerim
Bir şiir yazarım
Medusa'nın saçlarına dökülür karanfiller
Her bir ağızda fısıldaşırken şehvet
İnsana gülüyormuş putlar,
Zincir kul boyunlarına yakışmaz
İbrahim'i tanımamış henüz tanrılar
Kadın dediğinin bileklerini rüzgar öper
Belki dolunay suya indiğinde kehanet
Dişleri belirir taşların, tek taş olmadı pırlantası
Aşka ve kadına kapılır gibi ölmeli
Güzelcesi olmaz insanın ölebilmenin sevebilmenin
Bir gün aşık olursun, elin titrer
Güneş ona benzer her sabah sana doğar