Medeniyetin Yontma Taş Devri-II

Kirletilmiş defalarca; fıtrat saf değil artık,
Nur topu gibi bir vicdan doğurmuyor artık;
Hilkat garibesi dünyaya getirdiği yaratık,
Mayası belli değil, belki de birkaç atık.

Damarlarında çirkeflik dolaşıyor, fellik fellik.
İffet istemek delilik; çünkü her şey gündelik.
Babası meçhul serseri; inletiyor yedi düveli üstelik.

Vahdete götüren yollardan yön tabelaları kaldırılmış,
“Girmek tehlikeli ve yasak! ” dikenli tellerle çevrilmiş.
Meydanlarına mayın döşenmiş, giren bedel ödermiş.

Teslis, düalizm ve …izmler yolunda münadiler;
Çevresinde Las Vegas ışıkları devamlı yanıp söner.
Meydanları gülizar ve lalezar; girene cülus öder.

Dünya küçüldü; yakında da uzadı mesafeler.
Yakın uzak oldu artık, birbirini sevenler.
Herkes kendi işinde, kim kimin derdini çeker.

Hep mutlu sonlardayız; hiç kaçmaz tadımız.
Burada kurduk dünyamız, artık biz buralıyız.
Müstakbel son varmış, hayal meyal hatırlarız.

Siyaha boyanmış ya da lime lime yırtılmış perde,
Ne var ne yok göstermiyor, her şey saklı geride.
Âmaaan! Gidip de dönen mi var, ne olsun ileride? !

“Son durak kara toprak.” Ordan öte köy yok!
Ne vahadır ne çorak, orada da bize yok yok!
Medeniyetin Yontma Taş Devri’ne karnım tok.

Aklın gözü kaç metre ilerde, bir düşün sen de
Ya varsa! Ben bir şey kaybetmem, sıra sende!

İstanbul, 02.07.2006