Medeniyetin Rengi Şiiri - Selda Erşahin

Medeniyetin Rengi

Yüksek katlı bir binanın tepesindeyim.
Elimde dürbün.
Yaşadığım toplumu izliyorum.
Yere serilmiş kırmızı bir halı; aktrislerin, sanatçıların, mankenlerin vs. yürüdüğü cinsten, pek havalı.
Bol tereyağlı, mayalı egolar.
Kırmızı halı haber bültenlerinde her gün izlediğimiz o kanıksanmış; sanki bir ressam boyuyordu yeryüzünü: medeniyetlerin çatışması, savaşlar, kadın ve çocuk ölümlerinin utangaç rengi.
Sanki saçlarımızın arasından bir rüzgar esiyordu.
Bir toz kamaştırmıştı gözlerimizi.
Gözlerimizi kapatıyoruz ve tekrar açıyoruz.
Bu kadar kısa mesafedeydi iç çekişlerimiz.
Sonra boşalan çaylarımızı yeniliyoruz; kurbanlıkta sıranın sana geleceğini bilmeden.
Bayram sevincimiz sabahlarımız.
Pamuklara batırıp geceden umutlarımızı peşkeş çekiyoruz güneşe.
Ağzımızdan salyalar akıtıyoruz.
Toynaklarımızı kim törpülemişti acaba?
Bu kadar nezaketli ve kibar duruşumuz.
Borsa gibi alçalıp yükselen, daha çok alçalan insanlığımız, değerlerimiz.
Kim atmıştı Tanrı'dan bizleri uzağa?
Şalvarlı ağalar.
Ne kadar rüşvet vermişti acaba Tanrı'ya?
Bu kadar sokuyorlardı iğneyi fakirin kıçına.
Ve kırmızı halı nerede bitiyordu acaba?