Medcezirlere Şiiri - Seyfi Karaca

Toza karışmış toprağa belenmiş
Susuzluktan yanmış kavrulmuş boş bir bardak
Gıcırdayan sandalye
Mum yok
Çıra yok
Dört tarafı çatlaklarla yamalı sıvası dökülmüş
Ve sürgüyü kırmış, ekranı karartmış, dizgini yolmuş koparmış yılkıdan yabandan
Fitil fitil yaşam belirtisi sönmüş sökülmüş azat atları ve yıkık değirmenler gibi zuhurda ziyadede
Uzunca zamandır sobası yanmayan buza keşmişliğin
Örtüsüz bir masada ömrünün fukarasını bırakan
Barınıp tutunanadığı koskoca hayatın
Dumanları yikinince dağı dereyi bayırı sarmaya
Gözyaşının ıslak mendillere sızdığı birden çok şey
Yalnızlığın dolup kapladığı hüzün sarmalında salkımlanan saçaklarla
Ucu tükenmiş divit gibi
Aşk okunmuyorsa halin vaktinde bitmiş sayacaksın kendini
Oradaki sonbahar ağaçları gibi kışı bahara belki bir daha çıkmayan
Susuz kurak yoksul çorak ve yalnıza
Sen gittikten sonra gölgelerini ve izlerini ardından üzgün yorgunlara toplayarak
Ve bayıra çaya dereye dökülen yemişleri seller sular alıp götürdükçe
Dünya köyüne azat
Yılgın
Meçhul
Ve uzaktan bakaraktan
Hayatın bildiğin med cezirlere bir daha kum saatine tüccar zuhur zaman,
….hiç mi hiç uğramayan…!

Ocak/24