Atın tekmesiyle yere savrulan meczup asaya benzettiği sopasını eline alarak doğruldu. Sinirinden rüzgara kapılmış yaprak gibi tir tir titriyordu. Bu zalime kan çanağına dönmüş gözlerle keskin keskin baktı. Adeta asasıyla firavunun karşısına dikilmiş Musa gibiydi ki öyleydi. İyilik ve kötülük sadece şekil değiştirerek karşımıza tekrar tekrar çıkmaktaydı. Sadece zulmün senaryosu ve şahısların isimleri değişmekteydi. Musa'nın ismi Tuğba, Nicole, Ahmet, Gabriel yahut Deli Rıfat olurveriyordu. Konuşmamak için dudaklarını kanatırcasına ısırdı. Onun için Allah'a havale etmek en güzeliydi. Hüküm verenlerin en güzeli Allah'tı. Zalime ve etrafındaki soytarı takımının mağrur bakışlarına dayanamadı.
"Mazlumların Rabbi olan Allah'a and olsun ki! " diye haykırdı. Etraftakilerin yüreklerini bir sessizlik ve ürperti kapladı. Rıfat'ın yüreğinden Harunca bir hitabet yükseliyordu şimdi!
"Ey zalim! Sen beni sahipsiz sanma, sahipsizlerin sahibi Allah'tır! Seni bu saltanattan düşürecek olan bir ahtır! Beni nefsin için oyuncak mı sandın oynar durursun! Sende elbet bir gün bir zalimin elinde köpek olursun! Senin gibi zalim olup saltanatım olacağına beni meczup yaratana şükürler olsun! Ettiğin ne ise yanına kar kalmayacak, eden ettiğini bulacak! Unutma efendi! Mazlumun ahı indirir şahı! "
Bu kükreyişi duyanlar hayretler içerisindeydi, bu meczubun dilinden bunlar nasıl oldu da dökülüverdi.
Deli Rıfat yine, yeniden gülmeye başladı!
Ve sonra...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta