Mecnunu biz Olduk Şiiri - Gülay Özdemir

Bizi biz yapan, biz olduk
Figüranı da oyuncusu da bizdik
Aşk'ımızı taze tutmayı bildik
Birbirimize ışık olduk
Hatalarımızla, kusurlarımızla,hayata birlikte tebessüm ederek yolumuza devam ettik
Tam 40 yıl.
Kırılan umutlarımızı
boyumuza yorgan eyledik
Keşke dememek için
Kimseyi takmadan yolumuza devam ettik
Yaşama direnmek için güneşi günümüze örnek aldık
Hep aydınlığa doğru koşar adım,
Mecnunun Leyla, aşkına hiç özenmeden
Çünkü bu aşkın Mecnunu, Leyla'sı da biz idik.
Evlilik denilen pişmanlık değil,
Pişmekle güzelleşen olgunluktur
Erkeğini kendine eş ,dost, arkadaş, can eş olarak almakmış
Aşk'a
kanatlanmak gözlerimin gözlerine değdiği zaman olmuştu
Yüreğimin sözü vardı sana,
Kalbimin mührü seninle ışıklandı
kendimi yurt eylemişim sana
Duymuyorum artık kalbimin kölesi sen olmuştun.
Senin olduğun her yer cennettir bana
Yangını Tanrın'ın tarafından hediye edildi kalben
Mezcup olan yüreğimize
Aşk öyle bir dildir ki
Ezberlemiştir yolunu
Bukre yüzlü yarine
yürekleri aynı atarken
anlatmaya hangi dil yeterli olur
Sevinçlerimize meydan okuyan
Kalp atışlarımızın kilidini
Sevgi, açmış sağnak sağnak
Eğer olmasaydım hayatında
Yaşamla ölüm arası
Mutluluğu üç tane altın değerinde
Çoluk çocuğa karışmış olur
muyduk
Kocaman okyanusu andıran
güzel bir
Alie olduk
Torunlarımız'la
Olgunlaşmadan olunmazmış derler
Olmasaydım gözlerin nasıl gözlerime değecekti
Mavi umutlara karışan hayatımızda
Şiirlerim'n dili biz olduk
Yakıp yıkarak değil
severek iz bıraktık bu topraklarda
Seninle birlikte hep el ele...

21 08.2023
~Gülay Özdemir ~