Mecnun`dan Beri Şiiri - Hasan Can

Çisil çisil yağmur sesleriyle
Uyandım gece yarısı.
Bana ihanetinden sonra
Hergün biraz daha korkuyorum geceden
Gece yarısıydı beni terkedip gittiğin zaman
Korkuyla uyanmıştım, gittiğini bilmiyordum
Hissetmiştim gideceğini
Boşuna korkmazdım ben.
Gecenin sessizliğinden sakınmazdım.
Kendimi yollara vururdum gece yarıların da
Aldırmadan hiçbir kalleşliğe
Sırtımdan vurulacağımı da bilsem yürürdüm.
İçim de korkuya ait hiçbirşey kalmamıştı
Biliyordum ki ölürsem ardımdan gelecektin.
Yalnız birşey unutmuştum...
Gözlerinin her bakışın da yalan söyleyişini
Umutla söylediğin her sözün arkasın da
Aslın da ihanetin adı vardı...
Elimi tutarken bile ellerin titriyordu.
İhanetti sanki bakışlarınla ifade etmeye çalıştığın şey.
Birgün çekip gidecektin herkes gibi, biliyordum.
Ama o kadar çok sevmiştim ki seni
Sanki ihanette etsen kabullenecektim...
Demek ki insan sevdiğin de
Ölürcesine sevdiğin de, karşılığı aldatılmakmış...
Geç de olsa anladım
Aslın da sevmek diye birşey yokmuş,
Boşuna taşınan ağır bir yükmüş.
Nedeni olmayan kavram uğrun da
Boşuna harcanan zamanmış.
Aslın da bu kavram hiçbir olmamış, yaşanmammış.
Yaşanan sadece boşuna çekilen acılarmış.
Yani yaşanan en kötü olay aşkmış...