Meçhulen Aşikar Şiiri - Seyfi Karaca

.
Bütün can sızısı renklerin elinde kendini kana bulayan
Sonra ordan cana gelen adı gelincik ve karanfildir
Yetmeyen yerinde gül lehçeleri yekteden,
Belki çok örselendiğinden yolbaşı hükmünde hansız
Belki iplik ilmek çiledir...
......dikeninden başkasına aslaya göçebe
Ve bütün ezilmiş bulutlardan ince damlalar süzüp
Mahsusu yağmur diye yerinde yakışkın
İçe çekilmiş kozalardan tomurcuklanarak yaşamak sevincini
Dolambaçlı yollardan duyurandan
Ki seyyah...
Kopan gürültülerdir bütün göğün yüzüne sıvalı
Kar sırasında billursu beyazın bayazı
Her biri birbirinden beyaz...
Ve ayrı
Sonbahar sırasında karşı yamaçlara düşen göçün bozunda
İzdüşümleri gözyaşı silimli ve bulanık
Giysisini dumandan terzileyen dağlarla
Ezilmiş insan ahvalidir kendini ifade etmede
Alından caymış baharlar gibi püryasınları yaprak dökerek
İçlere sinmemişse gönlüne küskünlük eğer
Yektelerden dillenen gürül gürül rüzgardır
Bütün uzakların sırtından bakan alın kaşında hasretin
Sürekli değerinden indirimde bulunan alıcısı yok bazara
İnsan elini ayağını uğratmadan duramayıp biranevvel
Körüklenmiş ateşiniş ateşler altındaki göğsünü
Gönül gezdirenlere artık divanesi kimdeyse
Anladın sanırım kimsin ve nesin
Güzel kalbim,
Dolu delim...
Sanırım meçhulünü iyce bir güzel anladın...

Seyfi Karaca..........Ocak / 11