Meçhul Sevgiliden Mektup

Sevgili!
öyle bendesin ki ölmüyorsun
ölsen ben de öleceğim sanki
çıkarsan içimden
bütün kanımda seninle birlikte
akıp gidecek
öylesin, kan gibisin.

ben seni kocaman bir yürekle sevdim
gözlerim değil yüreğimdi seni gören

sen damarımdaki kana karışıp geldin
oturdun yüreğime
bir ad aramadım buna
aşk bu,
hem de en koyu en deli en tutkulu
böyle sevdim seni
sevdim ve hayrandım da.

hiç sığmadın cümlelerime
ve hiç bir cümle seni yeterince
tarif edecek kadar derin olmadı.

seni sevmekten de hiç yorulmadım
ben koşulsuzca sevmeye hep razı oldum
bitecek korkusuyla yüzünü bile göremedim
elini tutamadım
bu duygu bitmesin
ben yüzünü görmeden gözlerimi
bu dünyaya kapatmaya razıyım.

hiç kimse sevdama senin kadar yakışmadı
nasılda özlüyorum seni
neyi özlediğimi bilmeden.

bir de dokunsaydım…
bu heyecana dayanabilir miydi kalbim
ya sonra
gidişinin hüznüne nasıl dayanırdım.

kendimle sonsuz bir savaşın içinde oldum
hep bir yanım git sarıl
çek kokusunu içine dedi
bu korkunç bencillikti
bunu anladığım anda.

her şeye rağmen
seni sevmekten vazgeçmedim
karşıma nasıl çıktığının hiç önemi olmadı
birden çıkıverdin karşıma işte
biliyor musun
çölde bulabildiğim bir avuç su olsan
bitmeyesin diye içmem seni
nerede olursan ol benimle kal…
çünkü; ben bu yürek attığı sürece seninleyim…