Meçhul Öteler Şiiri - Atila Yalçınkaya

Avutmadı şu gönlümü hiçbiri.
Ne sarı salkım üzüm veren şu bağlar,
Ne de gövdesinden hayat veren, su fışkıran şu dağlar.
Ne bu eşkıya gönlüm buldu bir rahı iflah,,
Nede gem-ı kederden bu yürek buldu felah.

Değildi yüreğimi serinleten selvi boy,
Nede ardın sıra bıraktığım asil soy.
Ne damlarımda şen şakrak öten bülbül,
Nede avuttu gönlümü renge renk açan sümbül.

Ağardıkça saçlarım keder verdi her kazanç.
Candan bağlandığım gün geldi verdi usanç.
Neden hiç birine karar kılmadı gönlüm.
Batmaz sandığım günde karanlık olur yolum.

Allah tan kesmedim umudumu elim çektim ellerden.
Lakin hep iftirak yaşadı gönlüm o meçhul ötelerden,