Mecbur Minnet Yaşamaz Şiiri - Gülden Işık

yeşilin en güzelini grilere kattınız!
siyah mil çektiniz gök maviliklere.
okşayan dokunuşlarla oydunuz en sert olmazlarımızı.
uyanmasın diye sabahı gecenin körlüğüne alıştırdınız.
hep kendinize yonttunuz payın haksızlığını.
hak seslerini,suskunluğa gömdünüz.
denize düşenin yılana sarıldığı gibi çaresizliğe kaldı çareler.
yolları ’siz’ olmaya çıksın diye "biz" olanlara duvar ördünüz.
ama, unuttuğunuz bir şey var ki, mecburiyetin minneti, vefa kapısında ölür birgün.