Mazur Şiiri - Muhammed Taşbaşı

Gündüz yerini geceye bırakınca
Bir mevsim değişiyor sokaklarda
Birkaç devriye gelir ardından
Özür dilenir alkoliklerden
Ellerinde ipi yere bıraksınlar diye
Ölmek istemek için ne kadar içmeli peki
Ölmek istemek için ne kadar sevilmemek gerek
Ölmek için daha ne kadar sulanmalı bu fidan
Hem kim oluyor bu devriyeler
Ne kadar tanıyorlar bizleri
Bu gece olmasa bir dahaki mevsim buradayım
Üstelik birilerinin fidanı ağaç olmuş
Tam yetmiş kilo taşıyor dalında
Artık aleve de versem bu ormanı
Yarını görmeye yetmeyecekse nefesim
Herkes geç kalmıştır sana
Suçlu ise ne alkolikler ne devriyeler ne de ağaçlar oluyor
Tek suçlu sevgisizlik kalıyor
Tüm suçları beraat ediyor