Veylenâ Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Vay arkadaş biz bencilliğe düşer miydik,
Mazlum yarasına tuz basıp deşer miydik,
Yetim malına aç gibi üşüşür müydük,
Kış günü öksüzü sokakta üşütür müydük...

Ne ara kimsesiz ahına karşı arsızlaştık,
Hakkımız olmayana el uzatıp hırsızlaştık,
Kardeşimiz ateşte yanarken hissizleştik,
O da yetmedi, gün geçti biz yüzsüzleştik...

De hele, Hakk böyle mi emretti kuluna,
Ne diye taş koyarsın kardeş yoluna,
Koy elini de bir bak göğsünün soluna,
Vicdan diye ne beslersin insan olana...

Uzat elini de kardeşin kor ateşte kavrulmasın,
Zalimin ocağında kül misali savrulmasın,
Korkma be kardeş, malından mal eksilmez,
Mazluma yardım eli uzatmakla yorulmazsın...

Zihnimde ki; bir Filistin bir Halep,
Nefretimde kibirsin Batı.
“Dili pâk” bir devrimdir bu,
Atılıp ileri, haykırın kardeşler!