Maziden Âtîye Şiiri - Faruk Yaşa

Bazen yürümek istersin yalnızlığınla beraber;
Bir haber gelir insana varlığından bîhaber.
Oturur durursun sırtını Galata’ya yaslayıp.
Anlatır durursun mâziyi sayıklayıp.

Tanık olursun gökyüzünün ağlayışına,
Sessizce akıp giden kalabalığa.
Bir ses duyarsın derinden, ta en derinden
Takip edersin yalnızlığına fark ettirmeden

Âtîdir, mâziden gizlice seslenen bana.
Yalnızlıktan kaçarken kaldım soluk soluğa.
Sabret diyor âtî; yalnızlık iyidir diyor mâzi.
Mâzi de senmişsin meğer çiçek yüzlüm
Âti de sen hep sen ille de sen…