Mazide Kalmış Bir Adam / Arafi

Ve o son mısra;
Şiir bitti, şair öldü…

Tozlu raflar arasında kalmış bir şairim artık,
Kalemleri kırık, kalemleri küskün.
Beynimin arka sokaklarıdır meskenim,
Avare sözcüklerle savaşırım,
Zihnimin en ücra köşelerinde.
Ne zaman iki kelime yan yana gelse,
Orada biter,
Engeller koyarım yasak cümlelere,
İzin yoktur zihnimde yeni bir devrime.

Iskartaya ayrılmış bir şairim artık,
Şiirleri buruşturulup atılmış,
Mısra mısra kaybolmuş.
Bendim,
Hece hece unuttuğum şiirlerin
Bir zamanlar divane sevgilisi,
Benim,
Yasaklanmış şiirlerin eli sopalı delisi.
Nereden bilirim o aşk sözlerini!
Ve nereden bilebilirim ki
Sevdayı ilmek ilmek işlemeyi?

Hafızası sekeratını yaşayan bir şairim artık,
Hatıraları sürgün.
Ortaokul sıralarında bıraktım,
Katlanıyorumlu şiirleri.
Lise yollarında kaybettim,
Adam gibi sevmeleri.
Üniversite duvarlarında kaldı,
İçimde bitiremediğim senler.
Yirmili yaşlarım anlatır,
Kaybedenlerin masalını.
Yolun yarısında tanıdım,
Arafta kalmış bu adamı.

Ve o son mısra,
Şiir bitti, şair öldü…
Mazimde kalmış bu adamın
Katlinin fermanı,
Son duasıdır dudaklarımda.