Mazide Kaldı Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Mazide Kaldı
Fevzi Emir Yılmaz

Kömür kokulu sokakları vardı bu kentin,
Güler yüzlü insanları,
Hal hatır soran ahbapları,
Pazar yolunda ayak üstü dedikodu edip,
Kaynaşan kadınları vardı.
Çeşme başında oynaşan kızları…
Bulmak ne mümkün artık
O güzelim insanları?
Samimi duygular, mazide kaldı.

Çocuklar korkusuzca çıkardı sokaklara,
Kimi çelik çomak, kimi evcilik oynardı.
Bütün mahalle, sanki sözleşmiş gibi,
Her Perşembe çamaşır yıkardı.
Tüm sokaklar baştan sona
Mis gibi, tertemiz kokardı.
Anahtarı dış kapının üzerinde bırakılan haneler,
Mazide kaldı.

Dostlar marketin yanı başında,
Emmi Kundura vardı,
Düşman gibi
Her geçenin ayağına bakardı.
Latife bir yana,
Bir neslin ayakkabıları
Onun hünerli elinden çıkardı.
Şimdi ne kundura kaldı ne emmi,
Her şey hazır, fabrikasyon.
El emeği, göz nuru dediklerimiz
Artık mazide kaldı.

Bir de yazlık sinema vardı, Haliç’e bakan,
Ferdi Tayfur filmleri çıkarırdı,
Yürek burkan.
Hem ağlar hem izlerdi genç kızlar iç çekerek,
Bir ellerinde Yedigün, diğer ellerinde çekirdek,
Birlikte izledikleri filmi
Saatlerce birbirine anlatan
O tertemiz yürekler, mazide kaldı.

Evlerin çoğu gecekondu idi belki,
Ama herkes birbirini tanırdı.
Bırak kavga etmeyi,
Komşular birbirine küsmeye utanırdı.
Eşleri tartışsa da,
Kadınlar bir şekilde içlerini dökerdi,
Erkekler sessiz kalır, bir kenara çökerdi.
Caminin çay ocağında dertleşseler hoca kızardı,
Kimi derdini Bakkal Rıfkı’ya, kimi de berbere anlatırdı.
Komşuluk hakkı nedir bilenler,
Mazide kaldı.

Şimdi her yer apartman,
Kimse kimseyi tanımıyor.
Aynı çatı altında oturan insanlar
Selam verip almıyor.
Evvelce herkesin hânesi ayrı,
Dünyası bir idi. Şimdi herkesin
Hânesi bir, ama dünyası ayrı.
Güzel, eskiden güzeldi,
Adam eskiden adamdı,
Şimdi baksan, herkes güzel, herkes adam,
Ama insanlık, mazide kaldı.