Mazide Kalan Hayatlar Şiiri - Gülay Özdemir

Sancılı zamanların karanlık penceresine
Umut ümitli yüreklerden doğar.
Unutturan unutulan ihmallere
Ölümün meydan okuyan korkutan korkuları...
Koparır cehennem kızıllığında.
Kırıklardan kalan eski korkuları çıkarır.
Sırlı gecenin karanlığına sıkışan yüreklere
ağır acılar. Süzülürken sancılı geceye
sığmayan karanlık kızıllığın'da ki;
ölüm...
Fazlasıyla yer edinen
Kırıklardan karanlık bir korku yaratır.
Noksanlığı olan insandır olmalıdır bunlar...

Yaşadığımız noksanlarımızı beklerken
hüznü atlatacak yine insandır...
Kimi hüznü resmederek anlatır
kimi acıyı tadarak.
Körelmiş karanlık gecelere...
Maziyi hatırlatacak hayat hikayesini...
Silecek sevinçlerimiz kalmadı oysa
Kederli yürekleri yakan
yalnız acılar kaldı.!
Eski anılarımızdan.
Ey gecenin sırrının sahibi olan Allah'ım
baharın müjdesini
Hüzün'de kalan kasvetli bulutun,
Umut ışığına salıver gelsin.
Rahmetinle
Umutla ümitli bekleyen yüreklerin
yükünü hafiflet
Tan vakti şükrün aydınlık yarınlarına,
güneş doğar mı doğar...
Geçmeyecek olan hiçbir acı yoktur.
İnanırsak gerçekten

geçecektir...
Hüzünsüz bahar olmazmış
acıları hiç solmayan
Umut en son ölen şey değil midir?..

05.03.2023
~Gülay Özdemir ~