Mazi Şiiri - Şeref Sayar

Boşta kalmak boşlukta kalmak bir insanın başına gelecek en kötü şey olsa gerek.
Oldum olası yalnızlığı kendimi dinlemeyi sevmem,
çünkü içimdeki ben, bana hep hatıralardan, ulaşılmazlardan erişilmezlerden,
hep gidenlerden bahseder.
Halbuki ben geleceğe umutla bakmak, geleceği umutlu yaşamak istiyorum.
Hatıralara dalıp gidenlerin ardından yas tutmak yerine,
kalanlarla hayata meydan okumak.
Geçmişe dalmak yaralıyor beni, okyanusta bir balık misali yok oluyorum.
Gerilere gidince hep onları görüyorum, hep bırakıp gidenleri,
bir daha asla göremeyeceğim ölmüş babaannemi,
ailemle oturup kestane pisirdiğimiz o yuvarlak sobayı
ve umutlarımızın donduğu kışları.
Üç zayıflı karneyle eve giderken „ayakların geri gitmesi“ deyimini çözdüğüm günü
ve onsekiz yaşında ilk defa sahip olabildiğim bisikletimin tekerinin patladığı o yaslı günü.
Bu mazinin gözü kör olsun iyi günüde, kötü günüde yaralıyor insanı,
kötü günleri yaşadığın için, iyi günleride bir daha asla yaşayamayacağın için.