Kaybolan Dilek Şiiri - Şeref Sayar

Küçükken insanın küçük küçük dilekleri oluyor.
İnsan büyüyüp geliştikçe dilekleride onunla beraber büyüyor ulaşılmaz oluyor.
Çocukken benimde bir dileğim vardı.
Büyüyüp adam olmak ve ilk maaşımla anneme, O ne isterse almaktı.
Büyüdük belki adamda olduk ama rüzgar büyüyemeden
ordan öyle uzaklara savurdu, öyle bir yaşam nasip etti ki,
ilk maaşımı alınca ne anamı, nede ilk maaşımı görebildim.
Belki kazandığım alın terinden ona birkaç kuruşum havale yoluyla ulaştı.
Ama ben bu sahneleri böyle kurmamıştım kafamda,
kaderin yazdığı senaryoda oynamak zorunda kaldım.
Maaşımı alır almaz tutacaktım anamın elinden onu hemen çarşıya götürecektim.
Söyle ana canın ne çekiyorsa söyle alıyım diyecektim.
Babamın memur maaşıyla yıllardır, ay sonunu zor getirirken hasret kaldığın ne varsa söyle diyecektim.
Alışverişten sonra oturacaktık annemle bir lokantaya karnımızıda güzel bir doyuracaktık,
hiçbir şeyin fiyatına bakmadan.
Sonra annem Allah razı olsun evladım beni mesut ettin,
çocuklarında seni mesut etsin, Allah parana bereket versin diyecekti.
Malesef olmadı.
Şimdi izne gidince annem için birşeyler yapmaya çalışsamda,
o hayallerimde canlandırdığım tadı bulamıyorum,
zamanında yaşanamamış o dileğin tadını.