Sinemde Sükût Şiiri - İbrahim Eren Polat

Gecenin kıyısında kaldım, vakit ağırdı
Bir kelam ettim kendime, içim daraldı
Bir hatır gibi duruyorsun, eksik ve net
Ben sustum, ama içimde hâlâ bir niyet

Bir çakmak yaktım, dumanı seni taşır
Her nefeste eksildim, içimden biri aşır
Zaman geçiyor ama içimde aynı satır
Sen gittin, ben kaldım, vakit bana dar

Sinemde bir sükût var, vakitler geçmez
Nazarınla yanmışım, kimse bilmez
Gönlüm bir aralıkta, hicranla bezmez
Dönersin sanmıştım, meğer vefa yetmez

Bir mektup yazdım sana, cevapsız kaldı
Satırlarında sükût var, kelâmım yandı
Her adımda seni sordum, izlerim sustu
Ben hâlâ buradayım, vakit beni unuttu

Bir hayâ gördüm dün gece, senle doluydu
Uyandım, içim boştu, gönlüm solgundu
Yüreğimle konuştum, cevabı sustu
Bir iz bıraktın bende, silinmez, dokundu

Bir yokuşta unutuldum, adım bile silik
Bir aralık çizdi beni, izlerim delik
Geceler anlatmaz seni, kelimesiz, sessiz
Ben hâlâ seni taşırım, bu hâl kadar sessiz

Sinemde bir sükût var, vakitler geçmez
Nazarınla yanmışım, kimse bilmez
Gönlüm bir aralıkta, hicranla bezmez
Dönersin sanmıştım, meğer vefa yetmez