Mayis Sonu Senfonisi Şiiri - Seyfi Karaca

Bana bir yer söyle ismi ülkesi insan olsun
Agir emin saglam adimlarla
Kaplumbagalarin yasadigi dünyayi omzunda tasidigi yurdu yuvasi gibi
Yolunu sasirmaksizin ufuktan ve daglardan dogup gelen ay ve günesi söyle
Dallar söyle yapraklari yesil yemisleri kiraz..
Rüzgarlarin sinirlari zorlayan
Gitmek istedigi kadar özgürlügün haddini hududunu asan
Her bir yolcu misali kundaktan adsiz yarinlara duraksiz dizginsiz
Bana cicegin rengini söyle gölgenin hayalini
Uzun yürüyüsler sonrasi hevesi hala yasama sevinciyle
Rüyasinda kendini gören düsleri söyle
Gökte parlayip duran yildizlar nasil olsa solup sönecek bir gün ya..
Kimin yoktu ki muhacir mülteci göcmen
Güzellige dogru korkusuz kaygisiz kanatlanmis albotroslar gibi
Ve dönen kirlangiclarla isiga durup yola koyuldugu
Suyun yüzünde ay seyreden yakomozun
Aklinda kimsenin bilmedigi hayalleri varmiscasina kozadaki tomurcuk
En körpe ve uyanmis cigliklarla
Stepler
Bozkirlar
Otlari sararmis tepeler
Yilgin bayirlar yorgun agaclar
Bak bugün dünya hali buralar acmis solmus mayis..
Irmak boylari ve köprüden savusup gecen trenler kentini söyle bana
Topragina zehir düsmemisse hala hazirsa eger tükenip bosalan kum saatin
Ucsuz bucaksiz aksam cöküsü caddelerinden hemen sonra
Ice kapali sahil bükü varillerde atesler yakarak
Galiba kapidaki kalabalik yalnizlik
Ve icerdeki soguk sürgün
…suskun sessizlik sen olmalisin

Mayis / 20