Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
“Eskiden yeşille mavi arası olurdu gökyüzü
Sanki bir turkuaz cümbüşü”
Öyle çok severdim ki gökyüzüne bakmayı
Öyle çok severdim işte mavili tablolar yapmayı
*****
yine sev yine yap asla bırakma yüreğinin ellerindeki mavileri .. sakla en yerlere zulanda yedekte mutlaka olsun o mavilerden biriktirdiklerinden ..
ama asla ve asla mavisiz bir yaşam sana yakışmaz bebeğim .. canımsın sen hai aç tuvali çiz yine en güzel mavilerini o yürek tuvaline .. biliyorum ki başaracaksın sakın siyaha yüz verme emi annesinin güzeli ..
bulamadım mı zuladakileri çıkar yedekde mavileri çok çok bulduğunda ille gidenin yerine doldur ve yeniden yenden yaşat o çocuk mavi düşlerini ..
Unutma ki yüreğinin sahibi de ressamı da yaşam pınarı da sensin canım ..
Anne yüreğimden kocaman sevgiler hemde en deli mavişler eşliğinde hadi al bakalım benim yedekden gönderdim sana malzeme benden :)
güzel bir anlatım hüzünlü de olsa şiir olarak düşünürsem beğendim ama yüreğinide düşünemden edemiyorum .. sanki benim kızın yürek tonları gidiyor
mavileini kaybetmesin aman ha diye .. ana yüreği panik manik depresif oluyor ne yapayım annem :)
. sevgilerim o güzel yüreğine ..
resmi çok beğendim müziği de bu resmi biliyorum bir yerde görmüştüm çok etkilenmiştim ..sanırım burdakinden farkı onun üstünde sörf yapan biri vardı ..
bak şimdi sende öyle düşle sen ordasın ve o deli mavilerin içinde dans ediyorsun deniz sevginin gücü ile nasıl ama :))
ben hemen öyle düşündüm nasıl baş ederim demedim orda ben olsaydım ne güzel o dalgalarla dalgamı gerçedim dedim :)
sende öyle ol ..hayat senden korksun.. sen hayattan değil.. oldu mu ha..bu da küpe olsun kulağına :)
Yaşamdaki tüm grilerin silinmesi dileklerimle...Tebrikler Ebru Öğretmen...
Saygımla
Sayın ERTAŞ,Bu şiirinde yaşamın düşünsel temellerine ayrık bir eşikten adım atarak girmeyi istiyor.
Eski ile 'şimdi'yi karşılaştırırken eksilen şey'in ''mavi'' olduğuna vurgu yapıyor.
Mavi'nin tükenişini içine sindiremeyen Şair şiirinin finaline çok duru ve masum bir istemi getiriyor:
''...............
“Ne olur mavisini yitirmesin yaşam
Mavisini yitirmesin insanlar”
Haklı da..
Şiiri beğeniyle okudum.Kutluyorum ...
Tebrikler
“Ne olur mavisini yitirmesin yaşam
Mavisini yitirmesin insanlar”
Böylesi bir dilek nasıl reddedilir ki şairim?
Yüz çevirmedikçe gök yüzü, denizler buharlaşmadıkça ve yok olmadıkca sevgiler yüreklerden.....
Maviler tükenmezzzzzzz.
Kutluyorum ve tam puanımla sevgi yüklü saygılarımla çiçeklerimi bırakıyorum yürek enginlerinize.
Umutlar ucundan kemirildikçe, aşındıkça ...
Yürek kuruması ile başlıyor işte her şey ...
Kutluyorum sevgili Ebru Ertaş..., güzel ve mavi şiirini.
“Ne olur mavisini yitirmesin yaşam
Mavisini yitirmesin insanlar”
Bencede...İnsanlar hep umutta ve aşkta olsun. kutluyorum... sevgi ve saygımla
artık herşey en koyusundan yaşanıyor şairem şimdilik lacivert sonra ne olur düşünmek bile istemiyorum tebrikler saygılarımla baki selamlar
Hasret kırmızısı
Düş pempesi
Yanık yeşili
ve meylin mavisi
küsurat sevdalar
ilişiyordu
yüreği ağzında zamanlara,,,
Adı konulmalıydı
yüreğin sevdanın karanlığına.
Sevdaya mavi diyenlerdeydim...Güzel şiirinizi yürekten kutluyorum... Saygılarımla....Tam puan.÷
Cocukluk düşlerimizi yaşatmak dileğiyle,hayatımızda mavi hep olsun Sevgili Ebru Ertaş,çalışmanızı puanımla kutluyorum.
Bu şiir ile ilgili 43 tane yorum bulunmakta