Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'Deniz mavi, gök mavi ben mavi,
Tüm tonlarını seviyorum yüreğim deli,
Açmamıştı henüz içimdeki aşk mevsimi,
Uzaklarda mıydı bu yüreğe can verecek sevgili, ''Yüreğinize kaleminize sağlık...Tebrik ederim...10 ant'
O kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer...
Utanılacak bir şey değildir ağlamak,gözyaşı yürekten süzülüp geliyorsa eğer...
Yüz kızartıcı bir suç değildir hırsızlık,çalınan birinin kalbiyse eğer...
Daha çabuk unutulurdu belki su sızdırmayan sarılmalar,kara sevdayla sarıp sarmalanmasalardı eğer...
Yerini başka şeyler alabilirdi uzun gece sohbetlerinin,son sigara yudum yudum paylaşılmasaydı eğer...
Su gibi akıp giderdi zaman,beklenen sonunda gelecekse eğer...
Rengi bile solardı düşlerdeki saçların zamanla,tanımsız kokuları yastığa yapışıp kalmasaydı eğer...
O büyük,o görkemli son,ölüm bile anlamını yitirirdi,yaşanılası her şey yaşanmış olsaydı eğer...
O kadar da çekilmez olmazdı yalnızlıklar,son umut ışığıda sönmemiş olsaydı eğer...
Bu kadar ısıtmazdı belki de bahar güneşleri,her kaybedişin ardından hayat yeniden başlamasaydı eğer...
Anılarda kalırdı belki de zamanla ince bel,namussuz çay bile ince belli bardakta verilmeseydi eğer...
Issız bir yuva bile cennete dönüşebilirdi belki de,sıcak bir gülüşle ısıtılsaydı eğer...
Yoksul düşmezdi yıllanmış şarap tadındaki şiirler,kulağına okunacak biri olsaydı eğer...
Gerçekten boynunu bükmezdi papatyalar,ihanetten onlar da payını almasaydı eğer...
Issızlığa teslim olmazdı sahiller,kendi belirsiz kıyılarında gezintilerle avunmaya kalkmamış olsaydın eğer...
Sen gittikten sonra yalnız kalacağım.Yalnız kalmaktan korkmuyorumda,ya canım ellerini tutmak isterse?
Evet sevgili,kim özlerdi avuç içlerinin ter kokusunu,kim uzanmak isterdiince parmaklarına,mazilerinde görkemli bir yaşanmışlığa tanıklık etmiş olmasalardı eğer...
Herkes Gülüsümü Görüyor
Kimse savasimi görmüyor...
Herkes sesimi duyuyor
Düsündügümü kimse bilmiyor...
Herkes yazdiklarimi okuyor
Gözyaslarimi kimse görmüyor...
Herkes beni tanidigini saniyor
Ama kimse benim kim oldugumu bilmiyor
SENİ Bİ KEZ DAHA SEVİYORUM
her hüznünde bir mavi çal umuda dair.......sevgilerimle
mavi yaşayana mavi yakışır mavinin her tonu ile yaşamanız ümidi ile...
tebrikler.
Maviliğin Derinliği……….
Deniz mavi, gök mavi ben mavi,
Tüm tonlarını seviyorum yüreğim deli,
Açmamıştı henüz içimdeki aşk mevsimi,
Uzaklarda mıydı bu yüreğe can verecek sevgili,
Bir düşle kayboluyorum maviliğin derinliğinde,
Hiç rol yapmadım hayatın gerçeklerinde,
Ömür geçip gidiyor, avare günlerde,
Sılaya sürdüm ben beni, esen meltemlerle
Deniz mavi, gök mavi ben mavi,
Tüm tonlarını seviyorum yüreğim deli,
Açmamıştı henüz içimdeki aşk mevsimi,
Uzaklarda mıydı bu yüreğe can verecek sevgili,
Candan olana can verdim, olmayana yol
Susuzluktan inleyen gördüğümde bir gül,
Bazen ona benzettim, bendeki mavi gönül
Yaşanmışlıklar güzel, etrafım ise olmuş fosil…….
18.03.2008
HÜSEYİN AKÇAM
Çok güzeldi gerçekten, Tüm mavi düşleri,mavi sevdaları olanlara selam olsun.
Sizide mavi mavi kutluyorum.
En içten sevgilerimle Hüseyin bey...
Sude öğretmen
Tebrikler.
Maviye sarıp duygularınızı çok güzel ifade ediyorsunuz,çok beğendim,
yüreğinize sağlık.
Kaleminiz hiç susmasın diliyorum.
Bu şiir ile ilgili 7 tane yorum bulunmakta