Mavi üstüne kırmızı-öykücük

Sırtımı., sarayın bir kale gibi yüksek duvarına dayayıp önce Marmara denizinin, Boğaziçi ve Haliç sularıyla kucaklaşmasını seyre daldım,

Sarayburnu’nun şiddetli akıntılarına duygularımı karıştırarak., ‘bu şehri böylesine çarpıcı bir güzelliğe kavuşturan, tepeden tırnağa giyindiği bu mavi giysi mi’ diye düşündüm...

Ve sonra Sirkeci garında noktalanacak., makaslarla birleşip-ayrılan yüzlerce ray hattına kapıldım...
Ray hatları ., bütün fay hatlarının üstünde., çelikten bir kelepçe gibi parlamak için güneşin üstlerine ışık olup düşmesini bile beklemeden,
bu şehri dünyanın görünmeyen merkezine yapıştırıyorlardı sanki...

Sonra gözlerin geldi aklıma, ağladım…
Sarayın sırtımı dayadığım yüksek duvarları., esen rüzgarla birlikte bir sıra servi ağacının gölgesi ile dalgalanıyordu... Yukarıdan gelen çatal-kaşık sesleri ise bana açlığımı hiç mi hiç hatırlatmıyordu...

Ben seni düşünüyordum...

Çok yıllar önce., tam da buralarda bir yerde ayak üstü yediğimiz döner ekmeği., ekmek arasından düşen domatesin mavi elbisenin göğsünde bıraktığı kırmızı lekeyi., senin buna bakarak gülümsediğini ve benim de sonra eğilip elbiseni domates kırmızısına boyanmış yerinden öptüğümü düşünüyordum...

Bir tren daha Cankurtaran’a doğru makas değiştiriyordu...
Belli ki gidiyordu...
Bir balık yüzgeçlerine uçan balon bağlamış., Sarayburnu’ nda intihar ediyordu...
Belli ki İstanbul’u sevmiyordu...
Aklım., hayalimin beyaz kağıdına kıp-kırmızı domates lekesi çiziyordu.
Belli ki seni hala seviyordum...
‘bu şehri böylesine çarpıcı bir güzelliğe kavuşturan, tepeden tırnağa giyindiği bu mavi giysi mi’ diye düşünürken ‘sahi dedim bir de kırmızı var ve tabi en çok da sen’....
.

(şimdi reklamlar serisinden / 2010)
.