Mavi Otobüs Şiiri - Evren Dalgıç

Sen gelince
Üç gün bayram yapardı gönlüm,
fırsat bu fırsat deyip
usulca kalbini öperdi gönlüm.

Bana bir haller olurdu,
anlaşılmaz konuşup,
saçmalardım.
Kızılay'a giderken;
trafikte lambaya takılıp,
hele bir de kalabalıksa mavi otobüs,
muavin bağırınca 'boşlukları dolduralım ' diye
şöyle bir ters ters bakıp sinirlenmezdim.
yani anlayacağın;
sen olurdum sen gelince.
hiçbir şeye karışmazdım.

Saatimi taşımazdım yanımda,
zamanım sendin.
Varlığını gönlüme koyup,
o'nu tek kendim taşırdım.
Sabahları kahvaltı yapmazdım.
Koşturarak çıkardım sokaklara.
Buluşacağımız yere bir saat önceden gidip,
konuşacaklarımı tek tek kafamda sayardım.
Seni güldürecek espriler hazırlar,
elini tutacak cesareti bulmaya çalışırdım.
Simitçiyle konuşup yol ortasında
heyecanımı dağıtmaya
ve o an çekirdek çitlemeye bayılırdım.

Günlerim böyle geçerdi işte.
Hep geleceğin günü beklerdim.
En yeni elbiselerimi giyer,
aynanın karşısından bir saat ayrılmazdım.
Adımlarımı doğru düzgün atar,
simsiyah ayakkabılarıma toz kondurmazdım.
Tıpkı sana olduğu gibi;
seni görecek herşeye kıyamazdım.
Tuttuğun el ne güzel eldi,
baktığın yer ne güzel yerdi,
seni gören bu beden ne şanslıydı ki
bu yüzden pür dikkat gözlerini takip ederdim.
dudaklarından çıkacak bir kelimenin
bana bir emir olduğunu düşünür;
seni memnun etmeye ne de özen gösterirdim.

Şimdi yoksun,
gönlüm bayramları unuttu.
ne o simitçi var yol ortasında,
ne de çekirdek çitlemeye mecalim.
Ayakkabılarım tozlu ve yırtık artık.
Şimdi yoksun ya,
elbiselerim eskidi gülüm.
Baktığım ayna kırık.

Şimdi yoksun.
Saatim hep kolumda.
ne aklım karışıyor,
ne de anlaşılmaz konuşup saçmalıyorum.
Ve ne zaman mavi otobüsle Kızılay'a gitsem;
muavine ters ters bakıp
'boşlukları dolduralım ' lafına sinirleniyorum...

(Ankara 2001)