Mâvi Leylâklar Başkenti Şiiri - Attila Edri

I

Bir elin elimdeydi
Bir elin de sırtımda…
Bir elinde ben vardım
Bir elinde tabanca!

Sen aşkı öldürmeye programlanan
İnsâfı olmayan bir kâtil!
Ben boynumu uzatmış
Huzuru bekleyen İsmâil’dim!

II

Sen gülerken meğerse güller çoktan solmuş gönlünde…
Ve meğerse gül diye uzattığının kökünde diken varmış!
Kaynayan bir deryâya uzatmışım ayaklarımı da haberim yok…
Ve çekiyorum kendimi o deryâdan, çünkü ben yüzmeyi bilmem!

Bilmem ki yüzmeyi aşk deryâsında,
Ben bu işin câhiliyim!
Hiç de kalkışmadın elimi tutmaya,
-Ki ben sana uzanacağıma, öleyim!

III

Mâvi Leylâklar Ülkesi
Öyle bir ülkedir ki…
Bin kapıdan bir giremez,
Giren de ölmeden dönemez!
Gözlerin derinliğinde kayboluşlar vardır bu ülkede…
Bu ülkede hayat bulmaz hiç kimse!
Yaşayan çoktan ölmüştür ve belki de
Yaşayanlar doğmuştur ölmeye!

Gülümsemeleri aldatmasın bu ülkenin!
Bir gülüşü bin canı da beraberinde götürür…
Özleyişleri aldatmasın bu ülkenin!
Özlerse, özlediğini de yanına almadan gitmez…
Kana susamıştır bu ülke,
Ne kadar kanarsa kanasın, açlığı bitmez!

IV

Sessizlik vardır bu ülkenin havasında…
Sessizliğin pınarından sensizlik akar…
Huzursuzluk vardır bu ülkenin sırtında...
Gündüzü bunaltır, gecesi yakar!

Dudaklardan duyulanların sahteliğindedir kulaklar
Ortalığa düşmüş “seviyorum”ların ülkesidir burası!
Herkes sever, herkes ölür birbiri için
Aslında hiçkimse ölmek için sevmez…

Yağmurları ıslatmaz bu ülkenin…
Baharı güldürmez,
Kışı üşütmez!
Yalanlar ülkesidir Mâvi Leylâklar Ülkesi
Sahtelikler ülkesi…
Cennetinde cehennemi saklar
Gözyaşında sevincini!
Çölünde Mecnûn’a serap olur
İçirir zehrinden vahâsında!
Mecnûn bu, aklı mı erer
Kana kana içer her defâsında!

V

Sen Mâvi Leylâkların Başkenti’sin!
Yaşadıkların, yaşattıkların, yaşatacakların…
Sen yaşarken ölenlerin kâtilisin!

Sen, kuşlara çarpan rüzgâr
Toprağı hâr eyleyen güneşsin!
Ben sana aldanan ölü bir bahtiyâr
Sen ölüme üvey kardeşsin!

VI

Kapılarını çarpıp gidiyorum ey Mâvi Leylâk!
Anlarında yıllarımı kaybettim ben!
Belli ki güneşinde tüm güller solacak!
Ve güllerim mezarımda yastık olacak!

Elvedâya alışkın değilim
Ve el, vedâya alışkın değil!
Kıpırdamayacak gemilerin ardından ellerim!
Ve bu Mecnûn artık aşkın değil!

Gittiğin yollarda açılsın kapıların
Mâvi Leylâk…