Mavi Çekyat Şiiri - Mert Altınkaynak

“Bu ne serserilik böyle!” diye bağırdı
Sokağın en pis adamı
Hemen ardından hızlıca birkaç gölge gecenin içine karıştı
Birkaç alkol alan gencin
Konuşma ve gülüşmelerinden oldukça rahatsız olmuştu belli ki
Sokakta kalanların sessizliğe hakkı yok muydu sanki?
Sonrasında yıkık bir evin çevresinde bulunan
Mavi renkteki, çok eski ve kirli bir çekyata uzandı
Çekyat leş gibi korkuyordu
Değil üzerinde oturmak veya uyumak
Yakınında bile durulmazdı
Ama o, o çekyatın üzerinde güzel rüyalar görebiliyordu
Aynı yaşam şartlarını paylaşanlar için
Bu zor bulanan bir şeydi
Ama bu rahatlığın güvenilir bir yanı yoktu
Bir gece uykusunda öldürülebilirdi
Bir kış vakti soğuktan geberebilirdi
Böyle yaşamaktan dolayı bir sürü hastalığı sahiplenmişti zaten
Ama bunca sefalete rağmen
Kendini öldürmeyi hiç düşünmedi
Hayatın ağırlığına dayanamayıp
Sıcacık yataklarında ölü bulunanlara acırdı o
Bir tek insanlara dayanamazdı
Hiç kimseyi istemez ve hiç kimseyle anlaşamazdı
Huysuzun tekiydi
Sadece mavi çekyatına uzanır
Yalnızlığını üzerine alır, sarılır
Ve rüyalara dalardı.