Mavi anılar... Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Aşkın rengi mavi olmalı,
İlla da mavi, illa mavi...

Maviyle doğmalı; ölmeli maviyle...
Deniz mavi, gözleri de mavi denizin,
Gök mavi...

Kul köle olup maviye, yaşamalı yamacında...
Diğer bütün renkleri bırakıp yüzüstü;
Mavi için savaşmalı,
Ölmeli mavi için...

Eğer aşk gerçekten mavi ise,
Değer mi değer elbette...
Kucaklamalı maviyi onunla yaşamalıyız bütün kızlar,
Deniz kızları da dahil...
Belki rüzgarın hırçınlaştırdığı deniz,
Dalgalar yükselince, o ıssız sahil,
Terkedilir de deniz kuşlarına,
Kimbilir seneler sonra,
Kimbilir?

Bir zamanlar hırçın deniz,
Ve denizde tek kürekle kaldığımız sandal,
Hayal gibi rüya gibi,
Yaşar mavi anılarda...
Unutup o ürkünç asrı; ve aymazlıkları,
Çıkaracağız elbirliğiyle, biz ve deniz kızları,
Özlediğimiz maviyi...

Şimdi deniz durulmuş süt liman,
Alacağını almış canavarın mahçupluğuyla,
Tepede güneşin sevecenliği,
Kıyıya vurmuş deniz kabuklarını göreceğiz...
Mavi anılar işlenmiş gizemine...
Belki bu kez bir korsan aşk alıkoyacaktır,
Korsan da olsa teslim olacağız maviye ve aşka...

20/ Temmuz/2009/Bodrum