Mavera Şiiri - Erdem Demirkol

Çöller yalnız, kimsesiz çöller sessiz
Kimsesiz, bu sürgün yerine gelişimiz
Kimsesiz arşınlanan yollarda tükeniş
Kimsesiz, sahipsiz, çileli direniş
Bu sonsuz yürüyüş kör, sağır, dilsiz
Anlamsız tüm anlamlar, sensiz

Sonsuzlukta seni bilmek,
seni bulmak varlıkta ve yoklukta
seni dinlemek sessizliğin sesinde
seni görmek gecenin kör renginde
Var ettiklerinin varlığında
Her hayatın başında ve sonununda

Oysa insan görmez, bilmezdi seni
Bilmezdi, sendin hayatın tek gerçeği
Bilmezdi, insan, içindeki cevheri
Bilmezdi, ölüm kime, hayat kimden
Yollar sonunda ölüme çıkardı madem
Bu çaba, bu kavga, bu acı neden

Mancınıktan atılınca insanlık onuru
İnsanlık linç etti, ateş yakmasa da onu
İnsanlık, biraz kan, biraz çamur
İnsanlık, biraz kin, biraz gurur
Sefillik mağduru, akılsızca mağrur
Ancak ölümle, bu hayat anlam bulur

Ölmek için yaşamak vardı yazgımızda
Yaşamak, nefessiz kalarak yollarda
Yaşamak, bilmeden, yollar nereye çıkar
Yaşamak, anlamları zorlarcasına, bizar
Hangimiz kınından çıkardıysa kılıcını
Bir yaşamak sevdası kesti hep yollarımızı

(28.11.2012-Ümraniye-İSTANBUL-saat:20.00)