Matem Şiiri - Mehmet İslam Sevgi

Ve döküldü ruhumu sarsan, en son yaprak,
Mazideki vuslat özlemime hiç doğmayacak şafak.
Yağsın kanlı gönlüme, hiç dinmeyecek bir yağmur,
Sevdaymış, bedenimin battığı bu amansız zulüm.

Doğmaz oldu gönlüme, hiçbir insaflı güneş,
Nereye dönsem yakıyor, sensizliğindeki ateş.
Gözlerinde yaşayan yüreğime, sensizlik ölümdür yolum,
Meçhule uzanan hüzünlere, emanettir sonum.

Eser ayrılık yelleri, yalnızlığımla üşürüm,
Aşk mabedim virane, harcandı bu bahtsız ömrüm.
Gönlümün kuru güllerinin, hüzün kokan matemi,
Öldüremiyor kalbimi, unutturamıyor seni.

Bu arsız kalbe ne dersem fayda eder?
Sızla kalbim belki kanın yâre gider.
Görünce vefasız yar, bu kan deryasını,
Belki döker bir çift yaş, hatırlar sevdasını.

Sararan ıssız ruhumu, yeşertemez hiçbir mevsim,
Kararan gözlerime, gözükmüyor hiçbir cisim.
Senle kırmızılaşan güllerim, hicranınla artık sarı,
Eksiksin dünyamdan, ey gönlümün baharı!