Mat Yeşilli Rapsodi Şiiri - Kağan İşçen

geleceğimiz yoktu sanki
ama o günlerde...
çocukça kavgalarımız sokaklarda
yarınlar yan gözle bakamazdı
ne dünümüze ne bugünümüze
ayaklarımız deli yağmurların içinde
ebem kuşağı boylu pencere öykülerine
bilenirdik

gittindi sanırım
öğlene doğruydu
ağzın burnun kan içinde
sadece umursamadığın hayata
son bakışın gözlerinde
hiçbir oyuna inanmaz
hiçbir kural tanımazdın
nah sana! der gibi
açık kalan gözlerin alaycı alaycı
bakarken göklere
son bakışınla sobeledindi hepimizi

arkadaşın biri pezevenk oldu
diğeri marangoz
en sevdiğin şahsiyetimiz
terfi etti çıraklıktan kalfalığa
bense hala kaçıyorum be gözüm
suç bende değil baltada
hayat o kadar dar ki
giremiyorum içine yoldaş
zira sap olamıyorum bir türlü
o boktan keskin yanına...
kaçıyorum hala
o zamanlar annemden ve okuldan kaçardım
şimdi herşeyden...

senden sonra E'yi allahsızın birine
verdiler mi sattılar mı anlamadık
hep akşama doğru yağmurlarını izlerdi ya garibim
soğuk
aynı o bakışlarla
gözü arkada ayrıldı anasından
sonradan intihar ettiğini duyduk
gözlerini manasız ve boş boş
bir dikmiş badanasız evin yakın tavanlarına
üç beş gün aç kalmış güya bir şey yememiş
bir yummuş gözlerini
bir daha açmamış...

kimi çıkardında* hep seni çıkarırdı ya kızcağız
sen de ömründen mi çıkardın kızı be kaptan
gene fazla uzatmadı sözü anlayacağın
mat bakışları delikanlı duruşuyla
kaldı yüreklerimizde...
ne sen fareli incir ağacının altına
gösteri mahiyetinde çişini yapacaksın artık
ne o üzerine buzlu su dökecek
anladık kaptan anladık
en azından o kadar akıllandık artık
güya altobelli'ydin ulan kitapsız
erken alındın oyundan
bari kırmızı kart görseydin
kırsaydın yaramazın birinin kalbini
sonra lora'na kavuşur
büyütürdün parlatırdın onun mat yeşillerini

kimi çıkardın:çocuk oyunlarda tekerleme sonucu kazanan ve yanında çıardığı kişi...