Masumane Bir Yok Oluş Şiiri - Canberk Kurt

Siyanür tükürdü bir ressam ağzıma,
İki büyük tepeye diliyle şekil veren tanrıça!
Yardım bekliyorum dediğimde kirpiklerini dahi kullanmadın.
Epitalamus’a ulaştı zehirli asidin, artık uyku haram bana, bu saçmalığı da rüya sanmıştın ya!

Hayal tüccarına son yapraklarımı verdim,
Öyle bir distopya ki bu, para birimi esrar,
Düşler masum değil burada.
Aldığın nefes kadarsın, zorlansan ne fayda.

Yanılmışım!
Yanılmışım işte, biliyorum dönemeyeceksin tek parça,
Belki dişlerini kırdılar, belki en önemli kemiklerini,
Hatta iç organlarına ulaştı onların kokuşmuş yemini.

Suçluların züğürt olmadığı bir sokak arasında,
Bıçaklanmış karanlık orospular.
Cesetleri Arnavut kaldırımı olmuş lümpen mahallelerde.
Yara izlerine tuz serpmiş yamyam rus askerler.

Beni bu kadar çabuk öldürmene izin verdim,
Ama şimdi kemiklerim sızlıyor,
Pişman olamayacak kadar yaşlı,
Mezarımı terk edemeyecek kadar gencim.

Ve sanırım hala kendimle çelişebilecek kadar hayat doluyum,
Kinayeli sözlere sırtımı dayayacak kadar aşağılık,
Dürüst olabilecek kadar iki yüzlüyüm.
Hala bıraktığın gibiyim.
sadece parmak uçlarımdan feragat ettim.

Naaşım yüzyıllarca burada yatsa bile çürüyemeyecek kadar alçağım,
Ölüme kafa tutacak kadar hasta,
Vaftize karşı direnecek kadar itaatkarım.
Bu çubuklara tutunacak kadar körüm.

Aslında ben senim.
İçinde olabilecek kadar gerçeğim,
Ve gerçek olamayacak kadar rüyayım.
Hala bıraktığın yerdeyim.
sadece yönümü kaybettim.