Masum Hevesler Şiiri - Kasım Kobakçı

Sabahla uyanır, yola düşerdik,
Bayırda kekikle hayat pişerdik,
Toprağın bağrın, neşeyle deşerdik,
Sırları gömdüğüm, anları andım.
*
Bulurduk kırlarda, yenilen kökü,
Sırtlanıp taşırdık, o tatlı yükü,
Umursamazdık hiç, korku ve ürkü,
Dikeni soyduğum, yanları andım.
*
Sopadan atlara, biner coşardık,
Engel tanımazdık, dağlar aşardık,
Çamura bulanır, sonra şaşardık,
Neşeyle dolduğum, hanları andım.
*
Oluklu bıçakla, dalı yontardık,
Kabuktan düdükle, sesi tartardık,
Gün biterken neşemizi katlardık,
Sesime kattığım, çanları andım.
*
Sofrada katığım, kuru ekmekti,
Tek derdimiz, daha fazla yemekti,
En büyük zenginlik, candan gülmekti,
Dostlukla sürdüğüm, zamanı andım.
*
Ucu sivri demir, elde bir değnek,
Köküç oynamaktı, asıl yetenek,
Sanki giymiştik, ateşten bir gömlek,
Terimi sildiğim, tanları andım.
*
Mazide kaldı, o masum hevesler,
Şimdi duyulmuyor, o gür nefesler,
Kulakta çınlıyor, o yanık sesler,
Rüyaya daldığım, damları andım.