Masum Çocuklara Şiiri - Sevda San

Hayat bumuydu? Hani bize toz pembe gösterilen
Ben sadece siyahı ve arada kalmış bikaç beyazı görüyorum
Ne anlatıldığı gibi huzur mekanı, ne de sevinç yumağı
Baktığım her yer karanlık savaşı, gözyaşlarını ve feryatları duyuyorum.

Oysa, oysa bana böyle öğretmemişlerdi hayatı
Bana hep mutluluk, hep huzur vaat etmişlerdi.
Tamam çocukken mutlu olmuşumdur, hatırlamıyorum anıları
Ya şimdinin çocukları, acaba onlar, onlar nasıl görüyor hayatı?

Yüreğimin bir köşesinde oturur, en masum haliyle o çocuk
Hani sokağa bırakılan, anasız babasız boynu bükük o dev adam.
Ya da daha doğmadan, savaşın tam ortasında yalnız kalan, tutunan ama tutunamayan
Orda ya da burda fark etmez, o benim içimde, içlendiğim köşemde.

Büyüyor mu acaba o çocuklar, ya da büyümeden yaşlanıyorlar mı?
Gözlerinde acı, öfke, kin belki birazda umut, belirsiz duygular
Hani yarının büyükleri dediğimiz çocuklar, yarından umutlular mı?
Kül rengi her yeni günleri, günlerinden daha beter belki de akşamları.

Yok, yok hayat bu değil, böyle olmamalı, böyle bitmemeli bu hikaye
Tutmalıyız çocuklarımızın ellerinden, öpmeli, okşamalıyız, sarılmalıyız sevgiyle
Yalnız olmadıklarını hissettirmeli, silmeli gözyaşlarını, öğretmeli gülmeyi
Kolay değil ama zor da değil, yapabiliriz, yeşertebiliriz yeniden bir filizi.