Masum Çocuklar Şiiri - Hüseyin Kıvrak 2

Bu coğrafyada gökten elma düşerdi
Masallar mutlu sonla biterken
Gökten bombalar yağmaya başladı
Masallar değil çocukların ömürleri yiterken

Analar evlatları için ağlamaya başladı
Dehşetin çığlıkları gökte yankılanırken
Belki son kez sesini bile duyamadı
Vedalaşmak için evladının adını haykırırken

Gökyüzü sustu yeryüzünde acı sesler yankılandı
Minik yavruların cansız bedenleri aranırken
Analar onları Hz İbrahim'e emanet etmeye başladı
Ölümün kollarında ağlamaya bile fırsat yokken

Çocuklarla dolu bir sokak huzur vermeliydi
Hemde hala ayak sesleri kulağımıza varıyorken
Fakat bu kez sırtlarında ter değil kan vardı
Ölüme doğru birbaşına yalın ayak koşarken

Çocuğun masumiyetine her renk yakışırdı
Gözleri sevinçle parlayıp umutla bakarken
O gözler bir bir hayata kapanmaya başladı
Beyaz kefenden başka kıyafet nasip olmamışken

Bak şimdi sesler yok sokaklar bomboş kaldı
Günahsız bedenler için namaza durulurken
Bu dünyaya kapanan gözler ahirete aralandı
Vicdansızlar katliamın kutlamalarına başlarken

Hikayeler yarım kalmadı, kalamadı
Şehitler ordusu askerlerden oluşmadı
Kimse yasını tutacak kadar yaşayamadı
Zira bu bir savaş değil katliamdı

Rumeysa KIVRAK