Bugüne kadar hemen hemen hepimiz aynı şeyi bilerek isteyerek
ya da bilmeden istemeden o masum çocukla inzivaya çekildik..
Peki o anların yarasını nasıl neyle saracağız.
Masumduk o ilk ınga sesi ile değiştik etkilendik
Belki hiç istemeden o güvenli ortamdan çıktık
Belki bir meraktı dünyaya merhaba deyişimiz
Kimse bilemez ki o yükün altında ezildiğimizi
Kimse anlamaz ki o anın yarattığı travmanın acısını
Hani çocukluğumuza dönme isteğimiz
Her şey eskidendi deyip geçiştirmemiz
Eski ile iç çekip içlenip hayflanmamız
İşte şimdi anlıyorum özlemi korkunun yarattığını
İşte şimdi duyumsuyorum şok yaşarken hep hata yaptığımı
O masum çocuk içimizde çok derinde
Üstüne korku pelerini almış
Yetinmemiş utanmaya yaslanmış
Her reddedildiğinde yada istekleri olmadığında
Panik olup yüze çıkıyor
Oysa biz onunla en güzel anları yaşamadık mı?
Bir başarıda beraber değil miydik
Neden hep kaçışlarımızın adı o çoçukluk oluyor
Neden komik olmak adına zırvalarken o öne çıkıyor
Neden gülmeye ihtiyacımız varken o çocuk hep ağlıyor
HERDEM.
15/09/2012
13:40
Kayıt Tarihi : 15.9.2012 14:01:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Herdem Ankara](https://www.antoloji.com/i/siir/2012/09/15/masum-40.jpg)
TÜM YORUMLAR (1)