Mâşuk-ı Meçhûl Şiiri - Ömer Kaan Bilgin

Bilmem ki nerdesin, kimlesin, kimsin?
Yalnızca tahmîn-i ismin var bende.
Ya yalnız bir sanrı, ya hayâlimsin:
Ne hâtıran, ne de resmin var bende..

Gönlüm çok aradı bir vakit seni;
Bekledim, gözüme zuhûr etmeni.
İstemem, hasrete kurban gitmeni:
Visâline tâlip yemin var bende.

Bir düşte rastladım, gülcemâline,
O lâhza düşürdün, aşk melâline.
Subh u şâm ettiğin, Zülcelâline;
Cümle dualara "Âmin!" var bende.

Kadere sordum da, yokladım seni,
Kendimden kendime sakladım seni.
Zâil bir ateşte bekledim seni,
Güneşle müsâvi şem'in var bende.

Müdâhil olmuştu gönlüme bir yel,
O lâhza başladı, bende bu emel.
Olur da nefesin tükenirse gel,
Bir ömür yetecek demin var bende.

Rûhuna tâlibim tanımasam da.
Alnının yazısı durur masamda.
Ben senin gözünden damlamasam da,
Kurumak bilmeyen nemin var bende.