Masallar Diyarı Şiiri - Kasım Kobakçı

Kırdılar sazımın tellerini,
Vurdular beni Urfa'da,
Muhteşemdir Nemrut göleti Urfa'da,
Bugüne kalanlar asılsız söylentiler,
Balık kılığında tembelce yüzerler küçük İbrahimler,
Sırıtır yalan, boğulur gerçek.

Kafalarında karanlıkla kol kola yüzüyor,
Sırtları simsiyah yanmış minik İbrahimler,
Kalmaz ortada güller, gülümsemeler, güzellikler,
Beyni saran bir parlaklık yoktur,
Işık sızmaz çarşaflardan,
Binlerce yıllık efsaneler vardır Urfa'da,
Zihinlerin kapısını çalan.

Çakmaktaşı, yanmış balık, çiğ köfte Urfa'da,
Hırçındır havası, acıların dünyası, şiddetin diyarıdır Urfa.

Kocaman Harran ve Ninova,
Aşkın serap suyu,
Ateşin yakıcı karışımı,
Nebukadnezar şehri,
Diğer adıyla, nemrut denilen güçlülerin,
Zevk ve saltanat merkezi.

Urfa'nın büyükannesinin adı Ninova,
Mistik doğumlar yaptı güneşin altında,
Birbirini sürünerek takip eder insanlar, Urfa diyarında,
Peygamberler şehri olarak anılmıştır bu nedenle günümüze kadar.

Eller, yüzler kavrulur, güneş vurur,
Sır olur insanlara serap,
Vahşi bir çöl fırtınasıdır yaz,
Sıcak bir çarşafın üzerinde kavrulur hayat,
Bir yandan diğer yana döne döne, köz olur.

Gübreyle sıvanmış evler, mezarlar, salkımlar,
Sürünerek sona eriyor hayat yeraltında, alacakaranlıkta,
Bu topraklarda her yer köstebek tarlası gibi,
Eski bir Urfa geleneğidir ceylanların ürkekliği,
Zalim avcıların elinde oysa dağlar,
Ve bir türlü dinmez dağların dumanı.

Karanlığım yüce pençesi sıkıştırır beyni,
Küfredemezsin bile şansına,
Kulaklarda kutsal yer altı uğultusu,
Kalplerde ilahi azap korkusu.

Gök yeşerir, yer kül olur,
Üç mevsim bir ateş topu üzerinizde,
İnsanlar korku içinde,
Amel satıcılarının insafına bırakılmışlar.

Artar insanlığın acısı,
Kangrene döner günler,
Uzar geceler.

Haydut olup dağlara gider ekmek,
Birbirinin peşinden koşar insanlar,
Suyu içilmez, merhamet bilmez, geçilmez bir deniz akar etrafta,
Sular cenneti körlerin kitaplarında,
Söylediğimiz gibi, burası hayatın taştığı,
Hayllerin yeşerdiği mistik masallar diyarıdır.