Masalcı Mahinur Nine Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Ocak ayının en korkunç gecelerinde
Toplar ocak başına bizleri
Masalların Mahinur ninesi.
Gözleri yıldız gibi aydınlatır
Karanlıkta önümüzü.
Köyümüzü kara vezirin uğruları basar
Susar ve saklanırız
Atlılar sokağımızı terk edene kadar.
Mahinur nine bir çırpıda kovar kara veziri
Hepimize bir”Oh! ” çektirir.
Gözümüzü dikip gözüne
Yayılırız çaput minderlerimize.
Masalcı nine yutkunur önce,
Sonra ciddiyet takınır muzip yüzüne
Kara çalıdan süpürgesine biner
Ve başlar gök yüzü gezintisine.
2/:
Onun en iyi bildiği iş masal anlatma. Gün yeni ise masal da yeni. Aça aça pamuktan ellerini,
Kayar gibi girer sihirli bir ormana.
Derin derelerden azgın sel gibi,
Yüksek tepelerden deli yel gibi,
Kuş uçmaz dar boğazlardan
Ve kervan geçmez derbentlerden geçer,
Peşinde de hep biz oluruz.
Bazen saraydan kovuluruz
Arada bir “cazı karılara” konuk oluruz
Oğuz elinden Bey Beyrek’i tanırız yakından
Boğaç Hanın boğasından
Bir kasap edasıyla kesip alırız işkembeyi
Bir şehzadenin kafasına geçirir
Keloğlan yaparız.
Sonra takılırız onun ardına
Uçarız yumup gözlerimizi
Ta uzaklardaki Kaf-ı küf dağlarına.
3/:
Zemherinin soğuğu türkü çığırırken kapıda
Mahinur nine en sıcak masallarını anlatmada.
Biz ise hayretten belermiş gözlerimizle
Onun havaya çizdiği resme bakmadayız.
Çalmasın diye sesimizi
“Conguluz” diye bir ses yiyen yaratık
Ta bahara seher vaktine kadar susmaktayız.
Masalın ortasında uyumaktayız...